Verken het doel en de geschiedenis van documentairefotografie.

Tegen het eind van de eeuw begonnen sommige fotografen hun camera's op gewone mensen te richten. In New York schreef de krantenman Jacob Riis over de toestand van de armen. Toen hij ontdekte dat er fotografie met flits bestond, gebruikte hij dat om de duistere, ellendige leefomstandigheden van immigranten en kinderen in de stad te laten zien. Deze foto's werden later verzameld in een boek over straatfotografie genaamd How the Other Half Lives. Zijn foto's droegen bij aan nieuwe wetten over kinderarbeid en aan betere scholen, wat bewijst dat sociale documentairefotografie kan zorgen voor sociale veranderingen. Een aantal decennia later gebruikte de socioloog Lewis Hine zijn camera om de wreedheid van kinderarbeid in de Appalachen te laten zien.

Twintigste-eeuwse documentairemakers breiden het veld uit.

In de jaren dertig van de vorige eeuw werkten de Amerikaanse fotografen Dorothea Lange en Walker Evans in opdracht van de Farm Security Administration om de strijd van migrantenarbeiders en deelpachters tijdens de Grote Depressie te documenteren. De foto's van Lange, zoals de iconische Migrant Mother, zorgden voor meer bewustzijn en spoorden de federale regering aan om hulp te sturen.

Tijdens datzelfde roerige decennium nam de Franse fotograaf Henri Cartier-Bresson foto's in heel Europa, geobsedeerd door het idee dat een foto “in een oogwenk de eeuwigheid kan vastleggen”. Na de Tweede Wereldoorlog richtte hij samen met Robert Capa en andere fotografen Magnum Photos op, een fotografiebedrijf met als missie om de mensheid te dienen door over de hele wereld foto's te maken.

In de jaren zestig van de vorige eeuw gebruikte de fotograaf Diane Arbus documentairefotografie om gemarginaliseerde groepen te representeren. Haar onderwerpen waren exotische dansers, nudisten, circusartiesten, oudere mensen, kinderen, moeders en leden van de LGBTQ+-gemeenschap. Tien jaar later zou Nan Goldin beroemd worden met haar foto's van dragqueens in Boston en de post-punkscene in New York.

Bijna twee eeuwen was documentairefotografie een middel voor kunstenaars om licht te werpen op onrecht en om de interesse te verleggen naar de hele mensheid.

Doe je huiswerk.

Doe onderzoek naar je onderwerp. “Documentairefotografie is eigenlijk vermengd met onderzoek en interviews,” zegt fotograaf Andres Gonzalez, maar hij wijst er wel op dat je ook een minder onderzoeksgerichte en meer emotionele benadering kunt hanteren. Voor American Origami, zijn boek over schietpartijen op scholen, bracht Gonzalez zes jaar door in diverse archieven voor onderzoek naar de verhalen die besloten liggen in het grotere verhaal van wapengeweld.

Schrijf ook veel op. “Je moet storyboarden,” zegt Cohn. “Je moet nadenken over je opnamen en je moet schrijven over de foto's - de momenten - die je wilt laten zien. Zorg dat je dingen aan jezelf kunt uitleggen en schrijf het op, zodat je het ook aan iemand anders kunt uitleggen. Dan kun je gaan proberen die foto's te maken.”

Wees geduldig.

Je brood verdienen als fotograaf is moeilijk, en het kost tijd en volharding. “Wees niet bang om ander werk te doen zodat je het kunt betalen,” zegt Cohn. “Doe wat je kunt om te blijven volhouden, en geneer je daar niet voor.”

Je geduld is ook nodig voor het proces. Probeer mensen die je wilt fotograferen, eerst te leren kennen, als dat kan. Luister naar hun verhalen. “Soms wil je zo graag naar binnen en foto's maken dat je een ruimte inloopt zonder de tijd te nemen om jezelf aan mensen voor te stellen, omdat je gewoon die foto moet hebben,” zegt Gonzalez. “Maar het is echt belangrijk dat je je onderwerp de ruimte geeft om jou te benaderen, en ook om jezelf toe te staan kwetsbaar te zijn.”

Cultiveer empathie en bouw vertrouwen op.

Wat je visie ook is, je moet aandacht besteden aan de verhalen van de mensen die je fotografeert. “Houd rekening met wie ze zijn, wat er met hen gebeurt, en waarom je bepaalde foto's maakt,” zegt Gonzalez. “Zelfs als je foto's aan het maken bent, is het niet altijd de juiste keuze om die foto's te laten zien. Wanneer je dit werk doet, moet je een persoonlijke ethische code voeden en cultiveren.”

Tips voor het werken in onbekende omgevingen.

Vanaf de allereerste dagen diende documentairefotografie om het perspectief van mensen te verbreden en om ze meer te leren over andere volkeren en culturen. Documentairefotografen doen dat tegenwoordig nog steeds, en ze komen nog steeds culturele barrières tegen.

Gonzalez suggereert een paar strategieën om deze te slechten. Een mogelijkheid is om met plaatselijke vertalers of organisatoren te werken. Als je op onbekend terrein bent, kun je naar fotoafdelingen van universiteiten gaan en studenten proberen te werven om met je te werken. Gonzalez zegt dat dat voor hem en zijn vrouw, die ook fotograaf is, “hielp om de gemeenschap voor ons te openen. En daardoor wordt het ook een samenwerking, omdat je met iemand uit de gemeenschap werkt. Je hebt medewerkers nodig, mensen die je helpen deuren te openen en die de plaatsen begrijpen waar jij foto's van probeert te maken.”

Waar je ook naar verhalen zoekt, laat je inspireren door de documentairefotografen die je zijn voorgegaan. Doe je best om je nieuwsgierigheid, geduld en compassie, en daarnaast je fotografische vaardigheden, te gebruiken om ons iets nieuws over onszelf te laten zien. Bedenk dat je met het maken van foto's de wereld kunt veranderen.