ช็อตประเภทต่างๆ ในภาพยนตร์

Master Shot

ช็อตเหล่านี้คือช็อตที่จับภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในฉากและมักใช้ช็อตระยะไกลหรือช็อตมุมกว้าง เนื่องจากเป็นช็อตที่เก็บทุกรายละเอียด ประเภทช็อตกล้องเหล่านี้จึงขาดไม่ได้ในการถ่ายช็อตพื้นฐาน นักตัดต่อสามารถปล่อยให้ฉากไหลไปได้โดยตัดต่อ Master Shot ใส่เข้าไประหว่างช่องว่างในเหตุการณ์หรือบทสนทนา

Two Shot

เราเรียกช็อตที่มีตัวแบบสองตัวว่า Two Shot ปฏิสัมพันธ์ของตัวแบบ ระยะห่างจากอีกฝ่าย และภาษากายที่แสดงภายใน Two Shot สามารถบอกผู้ชมได้หลายอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างตัวแบบ "เราพยายามถ่าย Two Shot สำหรับภาพส่วนใหญ่ในซีน และใช้ Single Shot หรือ Tight Shot เมื่อถึงบทหรือรายละเอียดสำคัญ" Ruckus Skye กล่าว

Medium shot

ช็อตระยะไกลปานกลางมักจะใช้ความยาวโฟกัสมาตรฐาน (35-50 มม.) เพื่อให้ได้เพอร์สเปกทีฟที่เป็นธรรมชาติ การจัดแสงมักจะช่วยสร้างบาลานซ์ให้ตัวแบบและพื้นหลัง

Cowboy Shot

ในช่วงทศวรรษ 1930 ผู้สร้างภาพยนตร์ชาวอเมริกันเริ่มใช้สไตล์ช็อตภาพยนตร์แบบหนึ่งที่เรียกว่า Cowboy Shot ซึ่งถ่ายนักดวลปืนตั้งแต่หมวกจนถึงกลางน่องเพื่อให้เห็นซองปืน ภาพยนตร์ในยุคนี้ใช้ Cowboy Shot เพื่อแสดงภาษากายของตัวแบบและพื้นหลังบางส่วนโดยที่ยังคงจับภาพสีหน้าของตัวแบบด้วย ยกตัวอย่างเช่น ใน Wonder Woman (วันเดอร์วูแมน) Cowboy Shot จับภาพไดอาน่าเดินข้ามสนามรบ ต่อยกระสุนจนกระเด็นออกไป พร้อมกับยิ้มเมื่อรับรู้ถึงพลังของตัวเธอเอง

Over-the-shoulder Shot

ช็อตกล้องแบบข้ามไหล่มักจะเป็นช็อตย้อนกลับที่ใช้ตั้งแต่เลนส์มาตรฐานถึงเลนส์ระยะไกลเล็กน้อย (50-85 มม.) การจัดแสงจำเป็นต้องบาลานซ์ทั้งสองตัวแบบในขณะที่รักษาความลึกของภาพไว้

Reaction Shot

สิ่งสำคัญในภาพไม่ใช่คนที่กำลังพูดอยู่เสมอไป Reaction Shot คือช็อตระยะใกล้ที่สำคัญเป็นอย่างยิ่งสำหรับการดำเนินเรื่องและการพัฒนาตัวละคร “ช่วงเวลาในการแสดงที่ฉันชอบที่สุดส่วนหนึ่งเป็นตอนที่นักแสดงกำลังฟังอยู่” Ruckus Skye กล่าว

Close-up Shot

ช็อตระยะใกล้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งช็อตระยะใกล้มาก มักใช้ความยาวโฟกัสที่ยาวขึ้น (85-135 มม.) เพื่อบีบอัดลักษณะใบหน้าและเบลอพื้นหลัง ผู้สร้างภาพยนตร์อาจใช้รูรับแสงที่กว้างขึ้น (f/1.8-f/2.8) เพื่อให้ระยะชัดลึกออกมาตื้น

Push-in

ในทางกลับกัน การถ่ายแบบ Push-out จะเน้นให้เห็นความโดดเดี่ยวของตัวละคร “สิ่งที่คุณทำจะเป็นการเพิ่มโลกรอบๆ ตัวละครและระยะห่างระหว่างผู้ชมกับตัวแบบ” Stoler กล่าว ช็อตที่มีการเคลื่อนกล้องประเภทเหล่านี้มักต้องใช้ดอลลี จิ๊บ หรือ Steadicam

Cut-ins/Insert Shot

ช็อตระยะใกล้เหล่านี้จับภาพรายละเอียดเล็กๆ เช่น มือหรือเท้าของตัวแบบ หากตัวละครมองไปที่ข้อความบนโทรศัพท์ของตนเอง ผู้กำกับอาจต้องการจับภาพมุมกล้องระยะใกล้ของหน้าจอโทรศัพท์ Cutaway นั้นตรงข้ามกับ Cut-in ซึ่งตัดภาพจากตัวแบบเป็นอย่างอื่น เช่น จากสีหน้าตื่นตกใจของนักแสดงเป็นสุนัขที่กำลังเห่า หรือจากลูกบอลที่ข้ามเส้นประตูเป็นกองเชียร์โห่ร้องที่อัฒจันทร์ การรวบรวมประเภทของช็อตในภาพยนตร์เช่นนี้สามารถมีประโยชน์ในการตัดต่อหลายๆ เทคของฉากเดียวกันเข้าด้วยกันได้

Point-of-view Shot

ช็อตมุมมองแทนสายตาสามารถใช้ความยาวโฟกัสได้หลากหลายโดยขึ้นอยู่กับเอฟเฟกต์ที่ต้องการ ผู้สร้างภาพยนตร์อาจใช้การเคลื่อนกล้องแบบถือด้วยมือหรือการเคลื่อนกล้องที่มีการปรับความเสถียรเพื่อเลียนแบบการเคลื่อนไหวของศีรษะตามธรรมชาติ

Dutch Angle Shot

ช็อตมุมเอียง (Dutch angle) สามารถทำได้ด้วยเลนส์ใดก็ได้ กุญแจสำคัญคือต้องเอียงกล้องออกจากแกนแนวนอน โดยทั่วไปจะอยู่ที่ 15-45 องศา

Bird’s-eye View

เนื่องจากมองจากด้านบนลงสู่ด้านล่าง ภาพทางอากาศนี้อาจสื่อถึงความเล็กจ้อยของตัวแบบด้านล่างหรือความกว้างใหญ่ไพศาลของสภาพแวดล้อมรอบตัวแบบ

Eye-level Shot

มุมระดับสายตาคือมุมที่เราเห็นในทุกๆ วัน มุมกล้องที่พยายามไม่ตัดสินอะไรใดๆ นี้ ไม่ส่งผลใดๆ ต่อการเล่าเรื่องเหมือนกับการถ่ายจากด้านบนหรือด้านล่างของตัวแบบ สามีภรรยา Skyes หลีกเลี่ยงไม่ใช้มุม Eye-level ในงานของพวกเขา "เพราะไม่บอกอะไรเลย" Lane Skye อธิบาย "เมื่อคุณก้มลงมองจากด้านบนตัวแบบ ตัวแบบจะดูเล็กกว่า" Ruckus Skye เสริม "ตัวแบบอาจไม่มั่นใจหรือมีอำนาจเท่าคุณ และหากคุณมองซูเปอร์ฮีโร่คนใดก็ตาม คุณมักจะต้องมองขึ้นไป นั่นถือเป็นมุมมองที่ซ้ำซากจำเจ แต่คุณสามารถนำไปใช้ได้ในจุดที่เล็กกว่านี้ได้และแอบส่งผลต่อจิตใต้สำนึกมากกว่า”