Fotografia
Omówienie sztuki fotografii surrealistycznej
Poznaj świat fotografii surrealistycznej i dowiedz się, jak zrobić własny portret marzeń, prowokacyjne ujęcia codziennego życia, a czasem śmieszne zdjęcia, używając niezwykłych efektów.
Fotografia
Poznaj świat fotografii surrealistycznej i dowiedz się, jak zrobić własny portret marzeń, prowokacyjne ujęcia codziennego życia, a czasem śmieszne zdjęcia, używając niezwykłych efektów.
Fotografia surrealistyczna przedstawia nieuświadomione idee, sny i emocje. Przykłady fotografii surrealistycznej można zobaczyć w pracach współczesnych fotografów, takich jak Brooke Shaden i Kyle Thompson. Ich praca polega na tworzeniu zjawiskowych obrazów, które kontynuują surrealistyczną tradycję z użyciem nowoczesnych metod. Dowiedz się więcej o tym, jak uprawiać fotografię surrealistyczną. Zajrzyj do podświadomości, której nie ograniczają rozum ani wzorce, i zatrzymaj ten widok w czasie.
Surrealizm jest ruchem artystycznym zapoczątkowanym na początku lat dwudziestych XX wieku. W 1924 r. Andre Breton opublikował Manifest surrealizmu, w którym zdefiniował ruch jako „psychiczny automatyzm w stanie czystym (…) oparty na braku jakiejkolwiek kontroli sprawowanej przez logikę, zwolniony z estetycznego lub moralnego niepokoju”. Surrealizm objął dramat, literaturę, poezję i obrazy znanych artystów, takich jak Rene Magritte i Salvador Dali.
Surrealizm różni się od abstrakcji. Zarówno surrealizm, jak i abstrakcja oznaczają zerwanie ze sztuką stricte reprezentacyjną, ale stosuje się w nich różne podejścia. Abstrakcja wykorzystuje kolory, kształty, tekstury i inne elementy, aby wywołać uczucia lub myśli. Surrealizm zawiera rozpoznawalne obrazy, ale często są one przedstawiane w nietypowy sposób. Sugestywny obraz sześcianów? Abstrakcja. Budynek wykonany w całości z ludzkich rąk? Surrealizm. „Surrealizm jest zawsze w jakiś sposób związany z rzeczywistością” — mówi Tryforos. „Mimo że nie jest realistyczny, musi być wiarygodny”.
Tryforos uzupełnia: „Surrealistyczne obrazy wydają się być jak ze snu i dotykają ludzkiej nieświadomości. Często składają się z różnych elementów połączonych ze sobą w nieoczekiwany sposób”. Surrealistyczne obrazy prawie zawsze zawierają rozpoznawalne elementy z prawdziwego życia — postacie ludzkie, zegary, jabłka — rozmieszczone w dziwny sposób. Zegary mogą roztapiać się, jak na obrazie Trwałość pamięci Salvadora Dali, a jabłko może unosić się tuż przed twarzą mężczyzny, jak na obrazie Magritte’a Syn człowieczy.
Surrealizm bierze na warsztat świat rzeczywisty i zamienia go w świat ze snów. Tryforos opowiada: „Z logicznego punktu widzenia nie wszystko ma sens. Czasami obrazy mogą być niepokojące, drażniące lub przerażające, ale mogą też być zabawne i śmieszne”. Obrazy surrealistyczne mogą mieć pewien sens, ale podobnie jak w przypadku obrazów abstrakcyjnych, chodzi w nich przede wszystkim o ekspresję. Mają sprawić, że głęboko w sobie poczujesz coś, czego nie potrafisz wyjaśnić.
Pierwsze pokolenie surrealistów, takich jak Dali czy Breton, prawdopodobnie sprzeciwiłoby się idei reguł surrealizmu, ale surrealizm (podobnie jak każdy inny nurt w sztuce) ma konwencje, wytyczne i kwestie, o których należy pamiętać, jeśli obraz ma odnieść sukces.
Cel, działanie i ekspresja znacząco przyczyniają się do stworzenia dezorientującego lub niezwykłego obrazu. „Lubię robić rzeczy, które wydają się niemożliwe, ale zdecydowanie są możliwe, ponieważ widzisz, że je robię” — mówi fotograf i grafik John Spannos. „Sprowadza się to do skrupulatnego planowania ujęć i wiedzy, jakich dokładnie elementów będziesz potrzebować do zbudowania ostatecznego dzieła”.
Dotyczy to również gatunków sztuki surrealistycznej, które zawierają element przypadkowości. Filarami twórczości surrealistycznej są takie działania jak automatyczne pisanie lub fotomontaż z pospiesznie wybranych obrazów. Jednak nadal zawierają one w sobie czynnik ludzki, ponieważ często mają na celu odzwierciedlenie nieświadomego umysłu. Tryforos wyjaśnia: „W mojej pracy korzystam z przypadku, ale też go kontroluję”.
Łamanie zasad jest w porządku, ale trzeba to robić strategicznie. Pod tym względem nie działamy przypadkowo. Reguły należy łamać w jakimś celu”.
Surrealizm zawsze wymagał bardziej złożonej obróbki zdjęć niż inne gatunki. Znakami rozpoznawczymi surrealizmu są fotomontaż i zestawienie dysonansowych lub niepokojących obrazów. Nawet w przypadku tworzenia fantastycznych obrazów, które nie są realistyczne, efekt musi jednak wyglądać wiarygodnie. „Jeśli widać obróbkę” — mówi Spannos — „oznacza to, że autor nie poświęcił na nią wystarczająco dużo czasu. Naucz się obsługi programów. Dowiedz się, jak działa Photoshop, i nie bój się go”.
Błędy obróbki mogą zniweczyć wrażenia emocjonalne, jakie powinien wywoływać surrealistyczny obraz. Czasami mała wpadka oznacza, że widz skupia się na kwestii technicznej, a nie na emocjach i efekcie. „Odbiorcy wiedzą, że coś jest nie tak, nawet jeśli nie rozumieją źródła tego wrażenia” — mówi Spannos. Łącząc lub modyfikując zdjęcia, pamiętaj o cieniach, oświetleniu, barwie światła i innych czynnikach. Upewnij się, że oświetlenie i temperatura światła pasują tam, gdzie mają pasować. Im lepszą pracę wykonasz od strony technicznej, tym chętniej odbiorcy uwierzą w stworzoną osobliwość.
Rozwijanie warsztatu surrealistycznego oznacza czerpanie z własnych rezerw dziwactwa, swobodne wyrażanie nieświadomości i bycie trochę dziwnym. Ale jak w każdym innym gatunku liczą się także praktyka, nauka i doświadczenie. Spannos opowiada: „Nigdy się nie rozwiniesz, jeśli myślisz, że wszystkie Twoje prace są już jest doskonałe. Musisz otworzyć się na krytykę”.
Warto poprosić innych fotografów-surrealistów o krytyczną opinię. Spannos dodaje: „Jeśli masz ulubionych fotografów, po prostu zwróć się do nich”.
Również znajomość surrealistycznej tradycji może dostarczyć informacji, umożliwiając tworzenie lepszych prac. Tryforos radzi: „Poznaj historię i ludzi, którzy stosowali surrealizm — zarówno tych sprzed stu lat, jak i tych z zeszłego tygodnia”. Poprzez badania, interakcje z innymi fotografami i praktykę możesz dołączyć do stuletniej tradycji i w dalszym ciągu zagłębiać się w świat nieświadomości, używając aparatu.