Moja relacja świąteczna

„Myśląc o świętach, wspominam podróże z Berlina do rodziny w Kraju Basków. Zbieramy się wszyscy na małym placu wioski. Jest tam wiele barów i kawiarni. Dzieci śpiewają pod balkonami, a przechodnie rzucają im pieniążki. Wszyscy się tam spotykają, więc łatwo mogę porozmawiać ze znajomymi. Choć mieszkamy dziś w różnych krajach, w tym okresie jesteśmy na tym samym placyku.”

„Cała rodzina zawsze zbierała się w domu babci w Lille. Przejście przez ten próg przypominało wejście do magicznego świata. Babcia zawsze miała koty, podobnie jak inni członkowie rodziny. Mówiono nam nawet, że przypominamy nasze koty. Bawiliśmy się w śniegu. Chłopcy kontra dziewczynki. Mama, ciocie i babcia kontra tato, wujek, kuzyn i ja. Do wygrania były landrynkowe laski. Babcia miała zawsze mnóstwo smakołyków, ale święta były szczególne, bo tylko wtedy dostawaliśmy landrynkowe laski. Do dziś są to moje ulubione słodycze.

„Nasze świętowanie odbywa się na końcu roku (Dongzhi) oraz na początku nowego roku (Nowy Rok Księżycowy). Dwa razy spotykamy się z rodziną na uczcie w domu dziadków. Z naszymi festiwalami wiąże się kilka tradycji, takich jak gotowanie tangyuan (kulek ryżowych), całonocne granie w mahjonga czy oglądanie tańców smoków i lwów. To naprawdę szczególny czas w roku.”

„Po roku pełnym zajęć spotykamy się z rodziną i przyjaciółmi na pokazie sztucznych ogni. Odkładamy wszystko i zasiadamy wspólnie. Spacerujemy po naszym małym egipskim mieście i cieszymy się widokami. Wszędzie słychać głośną muzykę. Impreza trwa aż do rana. To wspólne przebywanie pobudza mnie i ożywia na początku nowego roku.”

„Co roku wspólnie z przyjaciółmi organizujemy popołudniowe pieczenie smakołyków, tańce i ucztowanie. Jest to bardzo zróżnicowana grupa — ludzie z kilku krajów robiący lokalne tradycyjne ciasteczka. Teraz mamy też dzieci, które pieką własne proste ciasto. Puszczamy muzykę, dzielimy się plotkami i opychamy świątecznymi pysznościami.”

„Okres świąteczny stoi dla mnie pod znakiem spotkań rodzinnych. Mam mnóstwo pięknych wspomnień z tych okazji. Ta scena powtarza się w podobny sposób tak długo, jak tylko sięgam pamięcią. Wspólnie z rodziną ze strony mamy jesteśmy w domu wujka. Siedzimy wszyscy w salonie. W kominku grają płomienie. Śpiewamy, gramy w bingo i rozkoszujemy się domowymi przysmakami, popijając wino. To uroczysty czas.”